Next to the many agricultural and food related researchers and PhD candidates, I sometimes feel a little bit odd within the Rural Sociology group. During my PhD research I study land transactions between governments and private landowners. The link to food is present, but not so obvious. Yet, land is a basic resource for food production. If you look at it that way, my research might be less ‘odd’ as it seems at first sight. Via my employer ‘Kadaster’ I write a monthly blog on urban renewal, that I would like to share with you. I think that some of the issues that I find during my research have similarities with issues during food research. Unfortunately for the non-Dutch readers, the blog is in Dutch.
Onderhandelen komt voor in alle tijden en culturen. We onderhandelen over de prijs van ons huis, de verdeling van de taken in het huishouden (doe jij de boodschappen, dan begin ik alvast met koken), onze arbeidsvoorwaarden en nog veel meer. Door te onderhandelen kunnen partijen met verschillende belangen tot een gezamenlijke overeenkomst komen. Maar we zijn het onderhandelen in Nederland de laatste jaren ook steeds verder verleerd. In veel oosterse landen is het nog heel gewoon om over de prijs van je dagelijkse boodschappen te onderhandelen. Wij hebben gewoon prijskaartjes. En mogen we een keer onderhandelen over bijvoorbeeld de prijs van een woning, dan laat menigeen dat liever aan een expert over.
Met regels en richtlijnen hebben we een samenleving gecreëerd waarin onderhandelen steeds minder nodig is. Vaak is dit maar goed ook. Ik moet er niet aan denken om dagelijks te moeten onderhandelen over de snelheid die ik op de weg mag rijden, of over de prijs van een brood. Maar met alle regels en richtlijnen die we in de loop der tijd hebben ontwikkeld is de flexibiliteit die aanwezig is tijdens een onderhandeling ook verdwenen. Want regels zijn regels, en daar hebben we ons dus aan te houden.
Een van de problemen bij stedelijke herstructurering is dan ook dat gebrek aan flexibiliteit en samenwerking. Onderhandelen zit niet in onze planningscultuur en systeem. De overheid is gewend een plan te ontwikkelen, daar eventueel de mening van de inwoners over te vragen, het op basis hiervan waar mogelijk wat aan te passen, om vervolgens het plan te gaan realiseren. Regelgeving is er voor vrijwel elke stap in het proces. Een nieuw plan moet bijvoorbeeld zes weken ter inzage liggen. En dan zijn we vervolgens verbaasd als dat hele proces moeizaam gaat of langer duurt dan gepland. Het belang en de mogelijkheden van onderhandeling zijn in dit proces schromelijk onderschat. We zouden inwoners en eigenaren als samenwerkingspartners moet zien, in plaats van als lastige burgers die moeten participeren. En ons echt verdiepen in hun belangen; met ze in gesprek gaan, luisteren en onderhandelen. Ik ben ervan overtuigd dat je daar veel meer mee kunt bereiken dan met een starre planprocedure volgens de wettelijke kaders. Die kun je altijd nog gebruiken als je er echt niet samen uitkomt.
Alle eerdere blogs zijn te vinden op: http://www.binnenlandsbestuur.nl/ruimte-en-milieu/partners/kadaster/sanne-holtslag-broekhof.9175800.lynkx